Čelik je legura gvožđa i ugljenika. Sadrži manje od 2% ugljenika, do 1% mangana i male količine silicijuma, fosfora, sumpora i kiseonika. Skoro se sav čelik inicijalno proizvodi od rude gvožđa. Za proizvodnju čelika, ruda gvožđa, koks (energent) i krečnjak se mešaju sa više od 20 % otpadnog čelika i zagrevaju u visokim pećima. U visokim pećima se odvajaju nečistoće iz rude gvožđa. One se podižu na površinu kao šljaka ostavljajući na dnu peći istopljeno gvožđe i ugljenik. Kiseonik se koristi za udaljavanje izvesne količine ugljenika, a dodaju se i male količine drugih metala da bi se dobila prava vrsta čelika. Istopljeni čelik se zatim izliva u šipke i ostavlja da se hladi. Ohlađeni čelik je spreman za izradu delova automobila ili konzervi, na primer.
Posle pronalaska savremene čelične konzerve u Engleskoj, ona je postala uobičajni način za čuvanje i skladištenje hrane i drugog materijala. Nakon pronalaska mašine za automatsku izradu konzervi kasnih godina XIX veka, proizvodnja čeličnih konzervi je porasla i ona je postala opšteprihvaćena ambalaža.
Čelik je potpuno reciklabilan i on je proizvod koji se u svetu najviše reciklira. Većina čelika za reciklažu dolazi iz industrije, ali značajna količina čelika za reciklažu može se skupiti i u domaćinstvu. U stvari, otpaci kao što su čelične konzerve, stare kutije boja i odbačena bela tehnika su neophodne komponente u procesu izrade čelika. Čelične konzerve od belog lima (niskougljenisani čelični lim prevučen sa obe strane komercijalno čistim kalajem) koje su prihvatljive za reciklažu su konzerve za hranu ljudi i hranu kućnih ljubimaca, za kafu, ulje, boje, kao i zatvarači za flaše i poklopci od tegli.
Postupak reciklaže čelične konzerve počenje njenim sakupljanjem nakon čega sledi proces sortiranja. Konzerve se zatim baliraju i šalju u postrojenje za reciklažu. Pre nego što se istope konzerve se prvo usitnjavaju. Pošto su konzerve prevučene slojem kalaja, debljine 0,004 mikrona, potrebno ih je prvo ukloniti ovaj metal u procesu koji se naziva dekalaisanje. Dekalaisanje se vrši uranjanjem komada čelika u kadu sa alkalijama i propuštanjem električne struje kroz njih. Zatim se čelik se zagrava na temperaturi od 1700C zajedno sa negativnom materijalom i iz istopljenog livenog gvožđa pomoću kiseonika se eliminiše ugljnik. Sledi izlivanje čelika i dodavanje supstanci koje mu daju posebne karakteristike. Čelik se hladi u obliku ploče i zatim se oblikuje ako je to zahtevano.
Upotrebom otpadnog čelika u procesu proizvodnje novog rezultuje u značajnom smanjenju zagađenja vazduha kao i uštedi vode, energije i sirovina. Moguće je uštedeti do 40% vode, 1,5 tona rude, 0,65 tona uglja i 0,35 tone krečnjaka. Za proizvodnju čelika iz rude potrebno je 36 GJ energije po toni dok je za proizvodnju od otpadnog čelika potrebno je 18 GJ po toni. Reciklažom se značajno štedi prostor na deponijama kao i smanjuje se emisija gasova staklene bašte. Ipak, reciklažom čelika dolazi do određenih emisija štetnih gasova kao i stvaranja otpada čime se ovaj proces zakonski reguliše što vodi do povećanja troškova, u većini slučajeva.
Najčešći metal, koji ne sadrži gvožđe, u otpadu je aluminijum u obliku limenki za piće. Aluminijum je srebrnobeli metal koji se dobija preradom rude boksita, vrste stene sačinjene uglavnom od aluminijum hidroksida. Aluminijum je treći najzastupljeniji element na Zemlji i najčešći metal u Zemljinoj kori (8 masenih %).
Proces proizvodnje aluminijuma se odvija u dve faze. U prvoj fazi samleveni boksit meša se sa kaustičnom sodom, koja rastvara aluminijum oksid. Nečistoće kao što je pesak se filtriraju i rastvor aluminijuma se hladi do tačke kristalizacije kada nastaje beli praškast pesak. Druga faza je proces topljenja gde se rastvara oksid aluminijuma na 900C, a jaka električna struja prolazi kroz rastvor i razdvaja ga na aluminijum i kiseonik. Istopljeni aluminijum se izdvaja i lije u kalupe.
Prerada otpadnog aluminijuma je mnogo jednostavniji proces i manje energetski zahtevan nego proizvodnja iz rude. Energija potrebna za proizvodnju aluminijuma iz boksita je oko 183 GJ/t, dok iz otpadnog iznosi samo 8 GJ/t.
Reciklaža aluminijuma počinje procesima sakupljanja i sortiranja. Zbog svoje visoke cene kao sekundarne sirovine, ovaj metal se sakuplja u značajnijim količinama u Srbiji, ali i dalje nedovljno. Procesom sortiranja izdvaja se aluminijum, ručno ili mehanički, od drugih materijala. Zatim sledi baliranje limenki. Dalja prerada obuhvata topljenje aluminijuma u rotacionoj peć. Istopljeni aluminijum se izliva u šipke ili neki drugi oblik. Od šipki se dalje prave novi proizvodi od aluminijuma.
Recikliranjem aluminijuma može se sačuvati znatna količina energije. Proizvodnjom 20 limenki iz recikliranog materijala troši se ista energija kao pri proizvodnji jedne limenke iz sirovina. Potrebno je 4 tone boksita za dobijanje 1 tone limenki. Za proizvodnju aluminijuma je potrebno tako mnogo energije da topionice aluminijuma imaju potrebu za sopstvenim energetskim izvorom. Reciklažom jedne limenke može se uštedeti energija dovoljna za rad televizora u toku tri sata.
Recikliranje aluminijuma u odnosu na proizvodnju iz rude donosi: 95 %-tno smanjenje vazduha, 97 %-tno smanjenje zagađenja vode i 95 %-tno smanjenje potrošnje energije.